Het vervolg

Woensdag heb ik vrij gehad. Ik heb eerst eens uitgeplozen hoe het busnetwerk hier werkt en ben vervolgens met de bus 'downtown' gegaan. Ik heb inmiddels ontdekt dat de ligging van mijn appartement erg goed is tov waar ik overal moet zijn en het is ook een leuke buurt om te wonen. Veel te kijken. Alles dicht in de buurt, maar 'mijn' deel van de
straat is rustig.
Seattle is echt wel een mooie stad. Downtown erg mooie gebouwen en veel dure winkels. De stad is ook erg schoon. Naar het waterfront geweest en toen naar het Harborview Medical
Center gelopen om alvast eens te kijken waar dat was en met de bus terug en hoera! het appartement zowaar weer teruggevonden.
Daarna ben ik een beetje lui geweest en heb ff toegegeven aan de jetlag en een dutje gedaan. Maar dat vervolgens gecompenseerd in de sportschool. Dat is wel wat minder dan mijn luxe sportschool in Herten. Het was erg warm binnen (en dat terwijl het buiten niet
warm is..) geen airco...
De cardioapparaten zijn super. Allemaal zelfs incl tv, aansluiting voor ipod etc. De krachttraining apparaten (erg veel!) een stuk ouder dan wat ik gewend ben. Ik zie hier
overigens geen vrouwen krachttraining doen...maar heel veel van die heeeele brede mannen.
En daar huppel ik dan tussendoor op zoek naar een apparaat dat ik een beetje herken en waar ik een gewicht op kan vinden dat ook een meisje op kan tillen.
Maar vandaag ben ik al de 2e keer geweest en dan is het allemaal al weer wat herkenbaarder en ok. Andere sportscholen zijn allemaal verder weg en bij deze kan ik
bodypumpen (zoals thuis...) En dat ga ik zondagochtend proberen.

Gisteren was de 1e werkdag. Wat een indrukken! Ik weet niet hoeveel mensen ik gezien heb en hoeveel namen ik heb gehoord die ik eigenlijk had moeten onthouden... Ik heb steeds mijn notitieboekje bij me en schrijf maar zoveel mogelijk op. Mijn supervisors: prof
Randy, Ruth en David zijn alledrie erg aardig. Randy heeft volgens mij wel 20 mailtjes naar allerlei mensen gestuurd om me te introduceren en te vragen voor een afspraak en ik
probeer nu alle afspraken in te plannen en heb ook hier mijn lijstjes bij nodig om te
onthouden wat het nu eigenlijk voor iemand is waar ik een afspraak mee heb.
Ruth is fantastisch. Ze wijst me overal de weg en houdt me best wel bij het handje en eigenlijk is dat wel fijn. Als het me dan gelukt is om zelf :-) een gebouw terug te
vinden en een badge te regelen word ik uitgebreid gecomplimenteerd: 'well done, Daisy,
you did a great job!".:-) Nu zijn het ook wel veel gebouwen en sommige erg ingewikkeld en aangezien ik thuis nog wel eens dreig te verdwalen, ben ik ook wel trots op mezelf als ik mijn eigen
afdeling hier weer heb teruggevonden!

Verder zijn we nog aan het regelen dat ik ook een paar dagen mee kan kijken met patientenzorg, zowel met de palliatieve dokters als op de ICU. Maar zoiets is niet zo
makkelijk en vraagt nogal wat formulieren en handtekeningen.
En uiteraard zijn we bezig met het onderzoeksproject waar ik ook voor ben gekomen.
Volgende week ga ik de database krijgen en kan daar mee aan de slag. Dat zal nog best een uitdaging worden, want ik heb niet de indruk dat ze hier heel snel tevreden zijn wat betreft research... Maar goed, die uitdaging kan er ook wel bij.
Verder ben ik nog bij allerlei meetings geweest, zowel wat betreft patientenzorg en research.
En vandaag naar een meeting bij de VA: dat is het gezondheidszorgsysteem voor veteranen (en daar ga ik de database van krijgen).

Ik heb zelf ook al 4 presentaties gepland staan om te geven. Ik dacht lekker een paar maanden niet te hoeven spreken, maar dat gaat dus niet op. Uiteraard wel een heel goede gelegenheid om wat handiger te worden in het presenteren in het Engels, dus ik grijp die
mogelijkheden met beide handen aan.

Nu zit ik in het leuke kofie/thee-tentje bij mij aan de overkant van "broadway'-east" en dit keer ben ook ik helemaal hip, want ik zit hier nu ook met laptop!

Morgen denk ik dat ik nog een downtown ga bekijken en morgenavond heb ik een etentje bij Ruth thuis met allemaal collega's.

Kortom, de eerste dagen zijn al omgevlogen. Ik merk wel dat het vermoeiend is. Nog niet helemaal gewend aan het ritme en daardoor niet altijd even goed slapen. En zoveel indrukken en eigenlijk moet je overal bij nadenken, bij allemaal dingetjes die je in een
vertrouwde omgeving op de automatische piloot kunt doen. Maar goed, dat zal de komende
weken alleen maar beter worden.