Verschillen in de gezondheidszorg

Hey allemaal,

Gisteren heb ik een heel verhaal over verschillen over jullie uitgestort, vandaag is de volgende aflevering! Maar nu gaat het vooral over de gezondheidszorg (daar was ik immers voor gekomen...) dus mogelijk is dat niet voor jullie allemaal even interessant. Echter, ik weet dat er ook collega's mijn verhalen lezen, dus vandaag mag het een beetje medisch.

Het eerste wat me hier opviel, is dat je de tv niet aan kunt zetten of er komen reclames langs over medicijnen. De heren met erectiestoornissen en dames met overactieve blaas flitsen hier dagelijks over het beeldscherm. Nu kan ik me de viagra en broertjes van viagra-reclames nog wel voorstellen, maar net zo vaak komen reclames langs over crestor, seroquel etc etc. Uiteraard ook met alle waarschuwingen erbij wanneer je het niet moet gebruiken, wat de bijwerkingen zijn en wanneer je ermee moet stoppen. Zo heb ik geleerd dat je de dokter moet bellen als met viagra de erectie meer dan 4 uur aanhoudt. :-)

Genoeg over reclames. Vandaag heb ik mee gekeken op de poli palliatieve zorg. Ik zal hier even reflecteren op wat ik heb gezien. Het is best lastig om hier onbevangen naar te kijken. Als ik door mijn nederlandse bril kijk, denk ik toch al te snel dat het overal moet zoals wij het in nederland doen.. Dus vergeef me als ik dat hieronder ook weer een beetje doe.
De palliatieve zorg service is ontstaan 8 jaar geleden op de IC. Inmiddels is er een inpatient deel en een poli. Ook bezoekt de service patienten in het verpleeghuis. Dat is ook wel nodig, want verpleeghuispatienten zien hun dokter 1x/maand...ook als ze stervende zijn...Voor een Nederlandse verpleeghuisarts geeft dit al direct aan dat verpleeghuisgeneeskunde heel iets anders is dan nursing home care..
De palliatieve poli wordt gedraaid door nurse practitoners die ook de medicatie, incl opioiden uitschrijven. Dat is iets dat bij ons al niet gebeurt. Patienten spreken ze ook gewoon aan met 'doc'. Ik heb onvoldoende zicht op de opleiding van deze nurse practitioners om te zien of dat goed is. Ze komen wel heel ervaren en deskundig over.
Bij ons kennen we zo'n palliatieve poli niet, maar werken de palliatieve dokters vooral in hospices of verpleeghuizen en als consulenten voor de huisartsen en specialisten. Enerzijds zou ik het fantastisch vinden om zo'n poli te kunnen doen en zo thuis wonende patienten met palliatieve problemen te behandelen.
Anderzijds zie ik ook dat deze poli hier ontstaan is vanwege tekorten op andere gebieden. De palliatieve poli biedt ook een geintegreerde palliatieve en 1e lijnszorg aan patienten die geen huisarts hebben. Dat zorgt uiteraard voor continuiteit van zorg en voorkomt bezoeken aan de SEH. Maar met mijn Nederlandse blik denk ik dat een palliatieve zorg poli eigenlijk op de complexe palliatieve zorg moet focussen en het controleren van een herpes zoster kan echt bij de huisarts, ook als het bij een 89-jarige dame met hartfalen is..
Ook moest ik even schakelen toen deze mevrouw vroeg of er niemand was die bij haar thuis kon komen als ze erg benauwd was om haar een spuit te geven ipv dat ze dan weer naar de SEH moest. Neen, die was er niet.
Wat is onze huisartsenzorg dan toch een rijkdom, die we altijd als vanzelfsprekend beschouwen.

De palliatieve poli kan ook wel een beetje de vergaarbak van de maatschappij worden. Vandaag werd een nieuwe patient gezien die dakloos is en continu wordt opgenomen als hij verward is en de weg kwijt is. De palliatieve service zal hem nu frequent gaan zien en vervolgen om ziekenhuisopnames te voorkomen. Ook heel nuttig en hij had inderdaad een ernstig leverfalen, maar ik denk dat er wel meer daklozen met ernstig leverfalen rond lopen...

De laatste patient was een mevrouw met een verzoek voor hulp bij zelfdoding. Sinds maart 2009 is in deze staat een wet die dat mogelijk maakt. Ook hier bestaan grote verschillen met onze euthanasiewetgeving. Na de poli heb ik de wet eens opgezocht en hier kan ik niets anders zeggen dan dat ik heel erg blij ben met onze zorgvuldige wetgeving.
Ik zal de verschillen kort opnoemen.
Het gaat hier alleen om het voorschrijven van medicatie die een patient zelf inneemt om te sterven. De dokter is hier niet bij. Patient haalt deze zelf bij een apotheek en betaalt deze ook zelf. Er is een organisatie van vrijwilligers die patienten begeleidt bij de formulieren en uitleg geeft over hoe de medicatie en de medicatie tegen de misselijkheid genomen moet worden.
Voor mij was dit de grootste schok. Het niet erbij zijn en niet weten wat er met de medicatie gebeurt en of het goed verloopt lijkt me vreselijk. Ik vind dit wel iets willen doen voor een patient, maar niet echt de verantwoordelijkheid nemen.
De belangrijkste elementen in de wet zijn gericht op de vrijwillige beslissing: 2 mondelinge en 1 schriftelijk verzoek, wachttijd van 15 dagen. Je merkt in deze wet het grote belang dat in de VS wordt gehecht aan autonomie. Dat merk je ook in zo'n gesprek vandaag. Het gaat vooral over of mevr wist dat ze haar verzoek weer kon intrekken, welke formulieren ze moest tekenen en hoe het met de wachttijd zat.
Uiteraard weet ik niet wat de oncoloog (die ook even kwam binnenlopen en die het recept moet gaan schrijven) eerder met haar heeft besproken, maar in het gesprek is nergens gevraagd waarom ze wil sterven (het woord dying is volgens mij helemaal niet genoemd) of wat haar lijden ondraaglijk maakt. Ook is niet gesproken over mogelijkheden om haar ondraaglijk lijden te verlichten. Dit verbaasde me sterk. Totdat ik de wet gezien heb. Hulp bij zelfdoding kan hier bij patienten waar dat bij ons niet bij kan. Lijden aan een terminale ziekte (en een vrijwillig verzoek) is voldoende. Er zijn geen andere criteria zoals ondraaglijk en uitzichtloos lijden. In feite is de wetgeving dus minder strict dan bij ons. Mijn indruk is dat een euthanasieprocedure bij ons veel zorgvuldiger gaat en aan meer voorwaarden voldaan moet worden. Immmers, bij ons is euthanasie een mogelijkheid als het ondanks optimale palliatieve zorg niet lukt het lijden van een patient draaglijk te maken. En als ik dan, ook hier weer, de vooroordelen hoor tav de Nederlandse wetgeving merk ik dat mij dat raakt. Maar ook dat ik blij ben dat onze wet het mogelijk maakt om een euthanasieprocedure met een patient op zo'n wijze te doorlopen dat het voor mij moreel juist voelt.

Zo, dat was een heel verhaal over mijn eerste indrukken van de palliatieve zorg gezien door een nederlandse, wat subjectieve, bril..

Groetjes, Daisy